My voĺnyja zviary,
my zhraja vaŭkoŭ.
My ŭ boha nie vierym,
alie vierym u Bahoŭ.
Jany - našy Prodki,
ich Soniečny Sviatlo
Ciapier užo redka nam doryć svitanak.
My bielymi byli,
jak niekranuty snieh,
Vočy blakitnyja,
chupavy razbieh,
Nie dumajučy doŭha,
pa kličy Bahoŭ
My brali za karak zakliatych vorahaŭ.
U paryvie adzinym
pad klič bajavoj Ŭrezalisia
my klinam u varožy stroj.
Bok da boku zmahalisia,
hubliajučy siabroŭ,
Zaŭsiody damahalisia my svajoj mety.
A ŭ mirnyja hady abmyŭšy z siabie kroŭ,
Pa kličy pryrody kidalisia ŭ Liuboŭ,
Svoj Rod praciahvali ŭ slavu Bahoŭ,
Vaŭčycy naradžali nam slaŭnych ščaniukoŭ. Alie byccam razbilasia susvietu šklo,
U naš sviet prasačylasia padstupnaje Zlo - Paviejala sabakam i šeraj,
na nas I bliask pahasila Lazorieva vačej.
My šerymi stali i sviet pasivieŭ,
Pakryty kolieram stali niabiesny Miaža.
Usio brudam pakrylasia ad piośich pliaŭkoŭ
I ciemra nastroilasia na Svietlych Bahoŭ.
Sviet duram achoplieny,
vynik ž taki: Zvyčki sabačyja ŭ našych ščaniukoŭ,
Liuboŭ nie dziejecca Lazorieva dniom,
Načami vaŭčyca blud z kobieliom.
Alie my - nie padbrechavičy čužomu tvorcu, Sabačyja zaprežki vaŭkam nie da tvaru.
My čakajem toĺki znaku ad našych Bahoŭ I - znoŭ u ataku pojdziem na vorahaŭ. Umojemsia kryvioju svajoj i čužoj,
Razriežjet biazmoŭja pieramožny naš vyccio. Znoŭ u niebie svincovym zamihcić Rassviet, Afarbavaŭšy nas znoŭ u Boski kolier.